نکاتی در ارتباط با افراد دارای لکنت

چگونه می توانم با افراد دارای لکنت بهتر ارتباط برقرار کنم؟

اغلب، افراد درباره­ی اینکه در یک مکالمه چگونه به فرد دارای لکنت واکنش نشان بدهند دچار تردید می­شوند. این تردید منجر به این می­شود که شنونده در زمان­های وقوع لکنت کارهایی انجام دهند مانند: رو برگرداندن، قطع کردن کلام فرد، تکمیل کردن کلمات، یا خیلی ساده­تر، صحبت نکردن با فرد دارای لکنت. هیچ کدام از این واکنش­ها کمک کننده نیستند. عموما، افراد دارای لکنت، دوست دارند با آنها مانند دیگران رفتار شود. آنها بسیار خوب می­دانند که گفتار آنها متفاوت است و بیشتر از بقیه طول می­کشد. متاسفانه این امر گاهی فرد را به احساس فشار برای سریع­تر سخن گفتن وادار می­کند. تحت چنین شرایطی افراد دارای لکنت وقتی می­خواهند نرم و و زمان بندی شده صحبت کنند حتی دچار دشواری بیشتری در گفتار می­شوند. بنابراین شنوندگانی که ظاهری بی تاب یا بی حوصله دارند عملا سخن گفتن افراد دارای لکنت را دشوارتر می­کنند.

   هنگام سخن گفتن با افراد دارای لکنت، بهترین کار این است که به آنها فرصت لازم برای صحبت کردن، داده شود. سعی نشود که جملات را برای آنها تکمیل کنند یا کلمات خالی را برای آنها پر کنند. چنین رفتاری فقط احساس فشار زمانی را برای فرد افزایش می­دهد. همچنین پیشنهاداتی مانند: « آهسته­تر» ، « ریلکس باش» ، یا « یک نفس عمیق بکش»، حتی باعث احساس ناراحتی بیشتر فرد می­شود. چون از این پیشنهادات اینطور بر می­آید که به راحتی می­توان بر لکنت چیره شد، در حالی که اصلا اینطور نیست!

البته افراد مختلف دارای لکنت راه­های مختلفی برای مدیریت مشکلات گفتاری خود دارند. برخی راحت هستند که در این مورد با شما صحبت کنند و برخی خیر. به طور کلی، بسیار کمک کننده است که خیلی راحت از آن فرد پرسیده شود که بهترین راه برای واکنش به لکنتش چیست؟ شما می­توانید بپرسید که: « من متوجه شدم شما لکنت دارید. آیا می­توانید به من بگویید که ترجیح می­دهید دیگران هنگامی که دچار لکنت می­شوید، چگونه با شما برخورد کنند؟ ».  اغلب افراد (دارای لکنت) قدرشناس این توجه شما هستند. شما مطمئنا قصد ندارید از موضع بالا با آنها سخن بگویید یا صرفا بخاطر اینکه آنها لکنت دارند، متفاوت رفتار کنید. شیوه رفتار حمایتی و منطقی شما،  به آنها نشان می­دهد شما علاقمند به محتوای گفتارشان هستید نه به نحوه­ی صحبت کردن آنها. این مسیر می­تواند باعث کاهش تردید یا تنش در موقعیت شده و شرایط را برای ارتباط موثر برای هر دو طرف راحت­تر کند.

 پنج نکته در برخورد با افراد دارای لکنت

1- از توصیه هایی نظیر « آرام باش » ، « یه نفس بکش » ، « راحت باش » ، خودداری کنید. این توصیه ها کمکی به فرد دارای لکنت نمی­کند.

2- با رفتار و اعمال خود به فرد دارای لکنت نشان دهید که به آنچه می گوید توجه می­کنید نه نحوه گفتارش.

3- تماس چشمی طبیعی خود را حفظ کنید و صبورانه و به طور طبیعی اجازه دهید تا فرد دارای لکنت گفتار خود را تکمیل کند.

4- جملات افراد دارای لکنت را کامل نکنید یا کلمه ای را به جای او نگویید.

5- اگر گوشی تلفن را برداشتید و صدایی نشنیدید، اول اطمینان پیدا کنید که این یک فرد دارای لکنت نیست، بعد گوشی را بگذارید.

 ادرس گفتاردرمانی  کاردرمانی پویش کرج:کرج سه راه گوهردشت ولیعصر4 پلاک22 واحد5

32708298

شیوع لکنت

اقدام به موقع در درمان لکنت علاوه بر پیشگیری از مزمن شدن ان سبب کاهش عوارض ان از قبیل سرخوردگی کودک برچسب زدن به وی کاهش تعاملات اجتماعی و ... می گردد. جالب است بدانیم اصطلاح لکنت زبان  اصطلاعی غیر علمی است و لکنت به عضو زبان ارتباطی ندارد.

گفتاردرمانی و مراجعه به مراکز گفتاردرمانی از بهترین روشهای درمان لکنت است.

ادرس فتاردرمانی و کاردرمانی پویش کرج: کرج سه راه گوهردشت ولیعصر4 پلاک22 واحد5 ساختمان ایران

گفتار درمانی پویش

تلفن: [phone]

شناختی بیشتر از لکنت

 نگاهی بر عوامل اساسی و ایجاد کننده لکنت

 بروز لکنت در بسیاری از افراد پایه و اساس ژنتیکی دارد. با این حال مطالعات دوقلوها و تصدیقی برای بروز لکنت تعامل بین ژن ها و عوامل محیطی را تایید می کند.

 مطالعات اخیر برخی از ژن های مرتبط با لکنت را در بعضی از افراد شناسایی کرده است.

 لکنت ممکن است در بعضی از افراد دارای لکنت اتیولوژی مرتبط با عوامل مادرزادی داشته باشد. این عوامل ممکن است شامل آسیب فیزیکی در حین تولد یا در رحم، فلج مغزی، عقب ماندگی و موقعیت های استرس زای عاطفی باشد.

 پسران کمی بیشتر از دختران دچار لکنت می شوند، اما دختران احتمالا بیشتر بهبود می یابند، بنابراین در سن مدرسه و بعد از آن تعداد افراد دارای لکنت پسر بیشتر از دختر است.

 لکنت دوران کودکی زودهنگام، هم ممکن است موقت باشد مثل وقتی که کودک به طور طبیعی در طول ۱۸ ماه بدون درمان یا کمترین درمان بهبود می یابد و هم می تواند مزمن باشد مانند وقتی که کودک تحت درمان قرار نگرفته است و به مدت ۳ سال یا بیشتر لکنت می کند.

 لکنت موقت و مزمن هر دو نتیجه ی یک عامل ژنتیکی مشترکی است‌ (یک ژن یا چند ژن)، اما لکنت مزمن ممکن است عوامل ژنتیکی اضافی ای داشته باشد که مانع از بهبودی می شود.

 بهبودی طبیعی از لکنت مرتبط با عواملی است شامل:

نمره ی خوب در تست واجشناختی، زبان و مهارت های غیرکلامی
 عدم وجود سابقه لکنت در خانواده
 وجود افرادی در خانواده که از لکنت بهبودی طبیعی داشته اند
 شروع لکنت در سنین کمتر
 دختر بودن

 مطالعات تصویربرداری مغزی از بزرگسالان دارای لکنت ناهنجاری های مختلفی را در طول صحبت کردن و بخصوص در طول لکنت کردن ثبت کرده است. یکی از این ناهنجاری ها فعالیت بیش از حد مناطق مغزی نیمکره ی راست است. این مناطق مغزی همولوگ (همسان) ساختارهای مغزی ای است که افراد بدون لکنت به طور معمول برای گفتار و زبان استفاده می کنند. ناهنجاری دیگر فعالیت کاهش یافته کورتکس شنیداری چپ است.

 تفاوت های نوروآناتومیک مشاهده شده در تصویربرداری مغزی شامل موارد زیر می باشد:

 ناهنجاری های پلانیوم تمپورال(مرتبط با پردازش شنیداری) و ماده ی خاکستری (مناطق افزایش یافته روی سطح مغز) در مناطق گفتار و زبان
 کاهش تراکم فیبر مسیرهای ارتباط دهنده مناطق درک گفتار، طرح ریزی و اجرا به هم

 هر روانی کوتاه مدت یا بلند مدت در افرادی که لکنت می کنند با کاهش فعالیت در نیمکره راست و افزایش فعالیت در مناطق گفتار، زبان و پردازش شنیداری در نیمکره چپ همراه است.

 در آزمایه های پردازش حسی افراد دارای لکنت کاهش در دقت و پردازش کند را دارند بخصوص در محرک شنیداری و کاهش برتری نیمکره چپ برای پردازش.

 برجسته ترین کاهش کارایی زمانی اتفاق می افتد که محرک های پیچیده زبانی هم استفاده شوند.

 پوشیدن (ماسک کردن) و دیگر تغییرات در بازخورد شنیداری روانی موقت ایجاد می کند،  این موضوع تداعی کننده این است که تحریف، کاهش یا تاخیر در بازخورد شنیداری ممکن است با لکنت در ارتباط باشد.

 در آزمایه های کنترل حسی - حرکتی، افراد دارای لکنت زمان واکنش کندی را نشان می دهند بخصوص وقتی که محرک زبانی خیلی پیچیده باشد. افراد دارای لکنت کند، کم دقت و دارای برتری کم در نیمکره ی چپ هستند وقتی که توالی ای از آزمایه های حرکتی و شنیداری - حرکتی به کار برده می شود.

 وقتی بار زبانی زیادی وجود دارد سیستم حرکتی گفتار افراد دارای لکنت بیشتر بی ثبات است؛ بار زبانی بیشتر با لکنت زیادتر مرتبط است.

 افراد دارای لکنت نگرانی بیشتری  نسبت به افراد بدون لکنت نشان نداده اند اما شواهدی وجود دارد که تایید می کند وقتی افراد دارای لکنت سطح تحریک خودبخودی بالاتری دارند احتمالا لکنت بیشتری اتفاق می افتد.

 گروهی از کودکان و بزرگسالان دارای لکنت خلق حساس تری را نشان می دهند. این حساسیت ممکن است در بعضی از افراد با تنس فیزیکی زیاد در عضلات گفتاری مرتبط باشد.
منبع: Barry Guitar (2014)

 چند نکته مهم:

 در حال حاضر برای لکنت علت واحدی شناخته نشده است.

 برای رسیدن به جواب سوالات خود در رابطه با علت شناسی لکنت با یک گفتاردرمانگر متخصص در حیطه ی لکنت مشورت کنید.

 متخصص مربوطه برای ارزیابی و درمان لکنت گفتاردرمانگر می باشد اما همه ی گفتاردرمانگران در درمان لکنت تخصص ندارند.

 اگر خودتان دارای لکنت می باشید و یا اگر کودکتان دارای لکنت می باشد در انتخاب درمانگر دقت فرمائید و در بین گفتاردرمانگرانی که می شناسید با تحقیق و آگاهی گفتاردرمانگر متخصص در زمینه لکنت که از روشهای علمی تایید شده استفاده می کند انتخاب کنید.